Heermoes staat al sinds de tijden van de oude Griekse en Romeinse geneeskunde bekend als medicijn. Het werd gebruikt om bloedingen te stoppen, zweren en wonden te genezen, tuberculose te behandelen en nierklachten te verhelpen. De plant bevat ook silicium, een element dat een rol speelt bij het sterk houden van botten. Dat is dan ook de reden dat heermoes soms voor osteoperose (botontkalking) wordt voorgeschreven.
Tot zover geen echt slecht nieuws dus. Dat komt nu pas.
Heermoes bevat het enzym thiaminase en dat breekt vitamine B1 af. Het slikken van heermoes kan het niveau van de noodzakelijke vitamine B1 dus laten zakken. Dat betekent dat, als je heermoes langere tijd slikt, de last kunt krijgen van de effecten van een vitamine B1-deficiëntie. Een chronisch tekort kan zich in een tweetal vormen van beriberi uiten: eentje tast het hart- en vaatstelsel aan en de tweede levert vervelende neurologische symptomen op. Heermoes drijft tevens vocht af en dus zouden mensen die toch al normale medicatie slikken om overtollig vocht uit het lichaam te verwijderen, heermoes links moeten laten liggen. Teveel vochtverlies levert niet alleen dehydratie op, maar ook belangrijke stoffen als kalium worden door heermoes het lichaam uitgespoeld. Dat kan een probleem dat hypokalemia genoemd wordt opleveren. Hypokalemia kan spierzwakheid veroorzaken, spierpijn, spierklemmen (ten gevolge van gestoorde functie van de skeletachtige spieren) en constipatie (van gestoorde functie van vlotte spieren).
Tot slot belemmeren stofjes in de heermoes het lichaam om lithium af te voeren en dat kan resulteren in een gevaarlijke ophoping van lithium in het lichaam. Een teveel aan lithium zorgt voor verwardheid en een onduidelijke spraak. Uiteindelijk is een lithiumvergiftiging zelfs dodelijk.
