Zeealant

De zeealant (Inula crithmoides) komt in Europa voor aan de kusten van het Middellandse Zeegebied, aan de Atlantische kust van Spanje en Portugal tot in Normandiƫ in Frankrijk en aan de kusten van de Britse Eilanden (Zuid- en Oost-Ierland, Zuidwest-Schotland, Wales, Zuid- en Oost-Engeland).

Zeealant is een makkelijk te herkennen gele composiet. Een volgroeide bloeiende plant heeft een tot een meter hoog reikende rechtopgaande stengel, vlezige bladen en aantrekkelijke gele bloemen. Het domein van de zeealant is de overgang van zoute naar zoete ondergronden. Zeealant komt daardoor op uiteenlopende standplaatsen voor: rotsen en kliffen, vloedmerken op hoge kwelders en duinvoeten op de overgang van zout naar zoet.
Het eerste deel van de wetenschappelijke naam, Inula, heeft de taalgeleerden voor heel wat hoofdbrekens gezorgd. De meest aanvaarde theorie is dat de naam van dit geslacht afstamt van het Griekse woord helenion, wat zoiets betekent als 'door Helena (gezaaid of verspreid)'. Het tweede deel, crithmoides, betekent 'lijkend op gerst', want crithmum is 'gerst' in het Grieks en verklaart het feit dat de zaden van zeealant op die van gerst lijken.

In de oudheid werd de wortel van de zeealant voor allerlei kwaaltjes toegepast. Het zou de spijsvertering weer op orde kunnen brengen en zou voor een vrolijk gemoed zorgen. De plant werd in vele kloostertuinen en kruidentuinen aangeplant als een medicinale plant of keukenkruid. De wortel werd zelfs met suiker bedekt en als een soort lolly aan kinderen gegeven. Natuurlijk is het gebruik van zeealant voor medicinale doeleinden door de komst van moderne medicijnen in onbruik geraakt.

De belangrijkste inhoudsstof van die wortel is inuline. De plant zet die inuline af als een soort voedselvoorraad om de winter door te komen. Bovendien voorkomt die inuline bevriezing van het wortelstelsel. Inuline heeft zelf geen zoete smaak, maar de afbraakproducten, fructo-oligosacchariden genoemd, smaken toch wel ietwat zoetig.

Door de voortdurende opwarming van de aarde verschijnen exemplaren van de zeealant steeds noordelijker. In 2006 werd de eerste waarneming in Nederland gedaan op de strandvlakte van de Kwade Hoek op het Zeeuwse Goeree. Daarna volgden de Waddeneilanden Griend en Texel. De vierde vondst van de soort in Nederland en tevens de meest noordoostelijke ooit werd in 2015 gevonden nabij het Willemsduin op Schiermonnikoog.